به نام آن که زیبایی را در هستی آفرید
مقدمه:
خداوند انسان را با هدفی والا و ویژگیهایی منحصر به فرد آفرید. برای هستی از ابتدا تا انتها برنامه ای تدوین کرد و به انسان عقل و اختیار بخشید. پیامبران را برای راهنمایی، هدایت و به نوعی تربیت انسانها مبعوث کرد و رسالت آدم در زمین آغاز شد. خداوند اولین قصه گوی هستی بود قصه ی انسان را برای آدم گفت و وقتی به حسین (ع) رسید، او غمگین شد و گریست. قصه گو نقطه ی اوج و عطف آفرینش را عاشورا قرار داد و در آن همه ی جلوه های زندگی انسانی را در ترکیبی بی نظیر به نمایش گذاشت.
یکی از عاشوار پژوهان بزرگ و معاصر کشورمان، دکتر محمدرضا سنگری است که آثار ارجمندی را در این حوزه فراهم کرده است. ایشان در تعبیری زیبا می فرمایند: «در کربلا از همه ی گروههای سنی نماینده ای حضور دارد طفل یک روزه و شش ماهه، کودک سه ساله و چهار ساله و ….، نوجوان دوازده ساله و ….، جوان بیست ساله و …..، میانسال و پیرمرد هشتاد ساله .» و در عبارت دیگری با الهام از فرمایش اندیشمندانه و عمیق حضرت زینب (س) که : «جز زیبایی ندیدم» ، می گویند: «کربلا زیباترین تابلویی است که خداوند بر بوم هستی نقاشی کرده است.»

كودك و نوجوان و عاشورا

يكى از جلوه‏ هاى باشكوه حركت كاروان امام حسين عليه‏السلام ، حضور كودكان همراه امام حسين عليه‏السلام و خاندان مكرم ايشان است. اين حضور شورانگيز به شكوه حركت امام حسين عليه‏السلام رنگ و بوى خاصى بخشيد. برخى از اين جلوه ‏ها عبارتند از:
على اصغر عليه‏السلام
يكى از فرزندان امام حسين عليه‏السلام نوزاد شيرخوارى بود كه از تشنگى در روز عاشورا بى ‏تاب شده بود. امام، خطاب به دشمن فرمود: «از ياران و فرزندانم، كسى جز اين كودك نمانده است. نمى ‏بينيد كه چگونه از تشنگى بى ‏تاب است؟» در «نفس المهموم» آمده است كه فرمود: «اِنْ لَمْ‏تَرْحَمُوُنى فَاْرحَمُوا هَذَا الطِّفْل» و در حال گفت‏وگو بود كه تيرى از كمان حرمله آمد و گوش تا گوش حلقوم على اصغر را دريد. امام حسين عليه‏السلام خون گلوى او را گرفت و به آسمان پاشيد.

خوشا آنان که با عزت ز گیتی / بساط خویش برچیدند و رفتند

ز کالاهای این آشفته بازار / شهادت را پسندیدند و رفتند ...

لطفا برای خواندن تمام این شعر به ادامه مطلب بروید و نظر بدهید

روزگاری شهر ما ویران نبود *** دین فروشی اینقدر ارزان نبود***صحبت از موسیقی عر فان نبود *** هیچ صوتی بهتر از قرآن نبود ***دختران را بی حجابی ننگ بود *** رنگ چادر بهتر از هر رنگ بود ***د ختر حجب حیا غرتی نبود *** خانه فرهنگ کنسرتی نبود ***مرجعیت مظهر تکریم بود *** حکم او عالمی را تسلیم بود*** یک سخن بود و هزاران مشتری*** ان هم از لوث قرائت ها بری*** وای که در سالهای سیاه دوهزار *** کار فرهنگی شده پخش نوار ***ذهن صاف نوجوانان محل*** پر شد از فیلم های مبتذل ***پشت پا بر دین زدن آزادگیست *** حرف حق گفتن عقب افتادگیست ***خیز ای پرده نشین فاطمه*** تو برس بر داد دین فاطمه *** توی منکر ها همه معروف شد *** کینه توزی با ولی مکشوف شد ***در به روی رشوه گیران باز شد*** دشمنی با نائبش آغاز شد ***بی تو دلهامان به جان آمد بیا*** کاردها بر استخوان آمد بیا ***گوش کن اینک نوای جنگ را *** قصه ای از شهر بعد از جنگ را***

... یادمان رفت

سرمشق های آب بابا یادمان رفت

رسم نوشتن با قلم ها یادمان رفت

از روی کوکب بارها املا نوشتیم

اما حسین فهمیده ها را یادمان رفت

از روستا گفتیم و از صدق و صفایش

اما صفای جبهه ها را یادمان رفت

هی دم زدیم از یاد یاران و شهیدان

اما وفای بر شهیدان را یادمان رفت

از روی مردی شهادت مشق کردیم

اما خداییش حفظ غیرت یادمان رفت

شعر خدای مهربان را حفظ کردیم

اما خدای مهربان را یادمان رفت

فضایل شهدا

یا رب، شهیدان از شهادتها چه دیدند

از ما بریده سوی تو هجرت گزیدند

در جبهـه ها پیـکار مرگ و زندگانی

مزد شهـادتـها، حیات جـاودانـی

پیـرایه وابستـگی از تن بریـدند

آزاد گردیدند و سویت پر کشیدند

درمرگِ سرخِ عاشقانْ هرگز فنا نیست

هر لاله خونینْ کفنْ زآنها نشانیست

آنانـکه سـوی یارشـان پرواز کردند.

از پای جان، بند اسـارت، باز کردنـد

در جامِ خونِ خودْ جـمالِ یار دیدند

از شوق، آهنگ سفر را ساز کردند.

بسم الله الرحمن الرحیم

داغ دل لاله ها

امروز برای شهدا وقت نداریم

ای داغ دل لاله تو را وقت نداریم

با حضرت شیطان سرمان گرم گناه است

ما بهر ملاقات خدا وقت نداریم

چون فرد مهمی شده نفس دغل ما

اندازه ی یک قبله دعا وقت نداریم

در کوفه تن غیرت ما خانه نشین است

بهر سفر کرببلا وقت نداریم

تقویم گرفتاری ما پر شده از زر

ای داغ دل لاله تو را وقت نداريم

هر چند که خوب است شهیدانه بمیریم

خوب است ولی حیف که ما وقت نداریم