السلام ای جنگجویان، السلام فاتحان قله ی ایمان، سلام
ای سلحشوران قامت استوار هیئت رزمندگان این دیار
ای شما بر کف نهاده جان، درود بر یلان کشور ایران درود
السلام ای شاهدان سینه چاک لاله های رسته از این خاک پاک
شیرمردان نبرد و کارزار جبهه کرده عاشقان را(هان شما را) بیقرار
حالیا در بزمتان خوانم سرود زین جماعت بر شما بادا درود
باز مرغم در هوای جنگ شد دل برای خاک جبهه تنگ شد
باز جانم شوق در پرواز شد مشق جبهه بر لبم آواز شد
مردمان جبهه حالی دیگرند ساکنان خاکریز و سنگرند
سنگر و سجاده و سوز و گداز در دل شب حفره ها بود و نماز
جبهه جای اوج و هم معراج بود سینه ها بر تیغ کین آماج بود
تیر بود و ترکش و باروت و دود گه ظفر، گاهی فراز و گه فرود
یاد باد هنگامه ی جنگ و گریز یاد بادا حمله و رزم و ستیز
قصه ی پر غصه ی حنگ و نبرد زنده ماند در دل مردان مرد
یادتان آید غریو یا حسین(ع) یک اشارت می شد از پیر خمین)ره(
یادت آید نعره ی تکبیر و بانگ گوشت های له شده در زیر تانگ
یک شب و یک حمله و یک یا علی بس شرف دارد به دنیای دنی
کاش یک بار دگر اعلام شد وقت هجرت موقع اعزام شد
می شدیم راهی بستان و جفیر فکه و همرزم گردان زهیر
با طلاییه طلایی می شدیم در شلمچه کربلایی می شدیم
جسم و جانم شوق در پرواز شد از دوکوهه راهی اهواز شد
گویم از شهری که خونین شهر شد زخمی یغما و کین و قهر شد
داغ خرمشهر جان را کاستی فتح خاکش فتح ارزشهاستی
وعده ی ما پاسگاه زید بود شوق حمله اشتیاق عید بود
کله قندی ,دهلران, بازی دراز همچو مهران و هویزه سرفراز
یاد صدها لاله ی یاس آورید یاد کوشک و دشت عباس آورید
تنگه ی چزابه و سومار و حرب عشق و حال داشته گیلا نغرب
هفت تپه, تپه هایش یاد باد حصر آبادان غمی در دل نهاد
دشت خون چنگوله و چیلات شد قتل عام بچه ها هیهات شد
مرغهای آن جهان با قلب صاف هفت وادی طی رسیده کوه قاف
دیده ی لیلی به ره, پر خون نگر عشق مجنون در دل مجنون نگر
نی نوایی داشته در هور و شط می کند مست و شده میخانه خط
ای خوش آنروزی ابوالفضلی شدن رهسپار بانه و دزلی شدن
سوی سردشت و مریوان می شدیم سرو آباد و چناران می شدیم
سنگر سرد و نمور و تنگ و تار بر فراز قله ها دشمن شکار
یادتان آید ز تامین و کمین پیکر صد تکه گشته روی مین
ما سر ببریده دیدیم از گلو پوست ها را زنده می کنده عدو
این بسیجی ها ذبیح حق شدند پور ابراهیم را ملحق شدند
از حلبچه می نخواهم گفت بیش سینه گردد زآن جنایت ریش ریش
نهر عنبر, نهر جاسم یاد باد صد حنابندان قاسم یاد باد
حاج بخشی,حاج جوشن خاطر هست؟ شربت و نقل و نباتش حاضر است؟
جسم همرزمم خوراک کوسه گشت کی رود از خاطرم والفجر هشت؟
گوییا دریاچه ی فاو و نمک مهبط دریاییان بود و ملک
یاد کن دزفول و سوسنگرد و شوش کرخه و کارون و اروند و خروش
گفتم از اروند , دل بی تاب شد یاد پیکرهای غرقه آب شد
یاد غواصان دریا دل شدم جزر و مد و قایق و ساحل شدم
کربلای چهار شد دریای رنج مدعایم, یکصد و هفتاد و پنج
یکصد و هفتاد و پنج سرو غرور چنگ دشمن زنده زنده شد به گور
ای شما دریادلان بسته دست ای شما قالوا بلا گوی الست
کاش مادر نآید استقبال تو چون کند آغوش، بسته بال تو
ای زمان و ای زمین و آسمان خون بگریید زین مصیبت زین فغان
حال بگشایید دست بسته اش تا نبیند مادر دلخسته اش
دور بنمایید از دستش طناب می برد شاید ز بابا صبر و تاب
اینک ای غواص خوش نام و مرام ما شدیم غرق گناه و بند دام
ما به دستان شما دل بسته ایم مانده ایم اندر گل و هم خسته ایم
بحر دنیاکرده ما را کیش و مات واندر این گرداب ما را ده نجات
ناجی ما باش شوق ساحلیم غوطه ور اندر هواهای دلیم
با دو دست بسته گیرید دست ما وردتان محشر شود پیوست ما
مهدوی، منصور، ای غواص دل سینه ها بوده ز هجرت مشتعل
آمدی، دیرآمدی هیهات و هات نی پدر هست و نه مادر در حیات
چشمشان در راه گردیده سپید تا که آید استخوانی از شهید
یوسف ما سوی کنعان آمده دردها را جمله درمان آمده

چشم دارد بر دعایتان «حبیب»