روزی پیغمبر ( ص ) و یاران از راهی می رفتند . به لب چاه آبی رسیدند . پیرزنی ناتوان مشکی بر سر چاه گذاشته بود و می‏خواست از چاه آب بکشد اما زورش نمی رسید که دلو را بالا بکشد .

پیامبر گرامی اسلام ( ص ) پیش رفت و گفت : « ای مادر! اجازه می دهی به تو کمک کنیم ؟!»

پیرزن جواب داد : « خیلی ممنون هستم خدا شما را یاری کند .»

پیغمبر ( ص ) بند دلو را گرفت و چند بار آب کشید و مشک را پر کرد و سر آن را محکم بست . معلوم بود که بردن مشکِ آب برای پیرزن کار دشواری بود .

پیامبر ( ص ) گفت : « حالا تو از جلو برو ، ما مشک را می آوریم .»

یکی از یاران رسول خدا ( ص ) گفت : « آقا اجازه بدهید من می برم .»

روزی پیغمبر ( ص ) و یاران از راهی می رفتند . به لب چاه آبی رسیدند . پیرزنی ناتوان مشکی بر سر چاه گذاشته بود و می‏خواست از چاه آب بکشد اما زورش نمی رسید که دلو را بالا بکشد .

پیامبر گرامی اسلام ( ص ) پیش رفت و گفت : « ای مادر! اجازه می دهی به تو کمک کنیم ؟!»

پیرزن جواب داد : « خیلی ممنون هستم خدا شما را یاری کند .»

پیغمبر ( ص ) بند دلو را گرفت و چند بار آب کشید و مشک را پر کرد و سر آن را محکم بست . معلوم بود که بردن مشکِ آب برای پیرزن کار دشواری بود .

پیامبر ( ص ) گفت : « حالا تو از جلو برو ، ما مشک را می آوریم .»

یکی از یاران رسول خدا ( ص ) گفت : « آقا اجازه بدهید من می برم .»

ولی پیامبر ( ص ) نگذاشت و گفت : « مگر من نمی توانم ببرم ! خودم می برم .»

هوا بسیار گرم بود و آفتاب سوزان ! قدری رفتند و به خیمه ای رسیدند . پیرزن ایستاد و گفت : « این جا ، خانۀ ماست خدا به شما اجر دهد !»

حضرت مشک را بر زمین گذاشت و زن وارد خیمه شد .

پسرانش پرسیدند : « مادر کجا بودی ؟! »

گفت : « رفته بودم آب بیاورم . حالا شما بروید و مشک آب را به داخل بیاورید . »

پسران وقتی مشک را سنگین یافتند ، گفتند :« مادر جان! چطور این مشک سنگین را آوردی ؟»

پیرزن گفت : « من نیاوردم ، چند نفر جوان بر سر چاه رسیدند ، یکی از آنها مشک را پر کرد و بعد هم تا اینجا آورد .»

پسران گفتند : « او که بود ؟ حداقل برویم از او تشکر کنیم . »

پیرزن و فرزندان از خانه بیرون آمدند ، پیرزن پیامبر ( ص ) و همراهانش را که داشتند برمی گشتند نشان داد و گفت : « آن مرد جوان که طرف راست می رود » مادر ایستاده بود .

پسران به سرعت دویدند و چون به ایشان رسیدند پیغمبر ( ص ) را شناختند ، خیلی از او تشکر کردند و برگشتند و گفتند : « مادر جان ! آیا آن مرد را نشناختی ؟»

مادر گفت : « نه نشناختم .»

یکی از پسران گفت : « مادر او همان کسی است که وجودش مایۀ خیر و برکت است . او پیغمبر خداست . »

پیرزن از حیرت و تعجب و محبت به گریه افتاد ، دنبال پیامبر ( ص ) دوید تا به او رسید و با هر زبانی که می توانست عذرخواهی کرد و اظهار شرمندگی کرد .

پیغمبر ( ص ) او را دلداری داد و برای فرزندانش دعا کرد و فرمود : « ناراحت نباش مادر ، آنچه از اجر و رضای خدا به ما می رسد ، از آنچه به تو رسید بالاتر است . »