به نام آن که زیبایی را در هستی آفرید
مقدمه:
خداوند انسان را با هدفی والا و ویژگیهایی منحصر به فرد آفرید. برای هستی از ابتدا تا انتها برنامه ای تدوین کرد و به انسان عقل و اختیار بخشید. پیامبران را برای راهنمایی، هدایت و به نوعی تربیت انسانها مبعوث کرد و رسالت آدم در زمین آغاز شد. خداوند اولین قصه گوی هستی بود قصه ی انسان را برای آدم گفت و وقتی به حسین (ع) رسید، او غمگین شد و گریست. قصه گو نقطه ی اوج و عطف آفرینش را عاشورا قرار داد و در آن همه ی جلوه های زندگی انسانی را در ترکیبی بی نظیر به نمایش گذاشت.
یکی از عاشوار پژوهان بزرگ و معاصر کشورمان، دکتر محمدرضا سنگری است که آثار ارجمندی را در این حوزه فراهم کرده است. ایشان در تعبیری زیبا می فرمایند: «در کربلا از همه ی گروههای سنی نماینده ای حضور دارد طفل یک روزه و شش ماهه، کودک سه ساله و چهار ساله و ….، نوجوان دوازده ساله و ….، جوان بیست ساله و …..، میانسال و پیرمرد هشتاد ساله .» و در عبارت دیگری با الهام از فرمایش اندیشمندانه و عمیق حضرت زینب (س) که : «جز زیبایی ندیدم» ، می گویند: «کربلا زیباترین تابلویی است که خداوند بر بوم هستی نقاشی کرده است.»