حتمابخوانید

شهید سید مرتضی آوینی

1)الهی اگر جز سوختگان را به ضیافت عنداللهی نمی‌خوانی، ما را بسوز آنچنان که هیچ‌کس را آنگونه نسوخته باشی.

علی بن رافع سرپرست و خزانه دار بیت المال حکومت علی ( ع ) می گوید : « در میان اوال در بیت المال ، گردن‎بند مرواریدی بود که از بصره آورده بودند . روزی پیش از عید قربان یکی از دختران امیرالمومنین امام علی ( ع ) پیغام داد که آن گردن‎بند را به مدت سه روز و به شکل امانت بدهید تا در عید قربان آن را به گردن کنم . من هم دادم و خود را به عنوان ضامن قرار دادم .

روز عید علی ( ع ) آن را بر گردن دختر دید و پرسید : دخترم ! این گردن‎بند را از کجا آورده ای ؟!

جواب داد : از خزانه دار به عنوان امانتِ ضمانت شده گرفته ام . آن را تا سه روز دیگر برمی‎گردانم ، ضمناً شوهرم هم از آن آگاه است .

ابن ابی رافع می گوید : همان روز امیرالمومنین مرا خواست و فرمود : آیا به بیت المال خیانت می کنی ؟

گفتم : به خدا پناه می برم که خیانت کنم .

فرمود : پس چرا گردن‎بند را به دختر من دادی ؟

عرض کردم : آن را به مدت سه روز و امانت داده ام . خودم هم ضامن آن شده ام .

امام ( ع ) فرمود : امروز باید آن را پس بگیری و به جای خود بگذاری ؛ اگر یک بار دیگر مثل این کار را از تو ببینم ، مجازات سختی خواهی شد . و اگر دخترم هم آن را به عنوان امانت از بیت المال نگرفته بود ، دست او را به عنوان دزد می بریدم .

دختر امام وقتی این کلام را شنید به پدر عرض کرد : من که ناشناس نبودم و ضرری هم بر کسی وارد نمی شد آیا دختر خلیفۀ مسلمین حق ندارد روز عید یک گردن‎بند امانتی داشته باشد ؟

امیرالمومنین علی ( ع ) فرمود : دخترم ! انسان نباید بخاطر هوای نفس ، پای از حق بیرون نهد . زنان مهاجرین با تو یکسان هستند ، مگر به چنین گردن‎بندی آراسته اند ، تا تو هم خواسته باشی در ردیف آنها قرار بگیری . »

روزی امیرالمومنین ( ع ) به عمار یاسر و عبدالله بن ابی رافع و ابوهیثم تیهان ، ماموریت داد تا مالی را که در بیت المال بود ، تقسیم کنند و به آنها فرمود : « عادلانه تقسیم کنید و کسی را بر کسی برتری ندهید .»

آنها مسلمانان را شمردند و مقدار مال را نیز حساب کردند ، معلوم شد که به هر کس سه دینار می رسد . از مسلمانا طلحه و زبیر اعتراض کردند و گفتند : « آیا این تقسیم نظر خودتان است یا دستور رفیقتان !»

گفتند : « امیرالمومنین چنین دستور داده است . » طلحه و زبیر نزد امام رفتند و به روش تقسیم بیت المال اعتراض کردند .

امام فرمود : « رسول خدا ( ع ) چگونه با شما رفتار می کرد ؟ »

آنها سکوت کردند .

فرمود : « آیا پیامبر ( ص ) بیت المال را به طور مساوی تقسیم نمی کرد ؟ »

گفتند : « آری ! »

فرمود : « آیا سنت پیامبر ( ص ) سزاوارتر است یا سنت دیگران ؟ »

گفتند : « سنت پیامبر ، ولی ما دارای سابقه هستیم و از نزدیکان پیامبر می باشیم . »

حضرت فرمود : « سابقۀ شما بیشتر است ، یا سابقۀ من ؟ نزدیکی من به پیامبر ( ص ) بیشتر است یا شما ؟ »

گفتند : « شما !»

فرمود : « خدمت و سختی هائی که من برای اسلام کشیده ام بیشتر است ، یا شما ؟ »

گفتند : « شما !»

فرمود : « به خدا سوگند ، من و این کارگری که برای من کار می کند ، سهم هر دو نفر ما از بیت المال یکسان است .»

در زمان خلافت عمر دو زن بر سر کودکی نزاع می کردند و هر کدام او را فرزند خود می خواند . نزاع را به نزد عمر آوردند . عمر نتوانست این مشکل را حل کند ، از این رو دست به دامان امیرالمومنین علی ( ع ) شد .

علی ( ع ) ابتدا آن دو زن را موعظه و نصیحت فرمود ، ولی سودی نبخشید و ایشان همچنان به مشاجرۀ خود ادامه می دادند .

امیرالمومنین علی ( ع ) وقتی دید نزاع هر لحظه بیشتر می شود چارۀ دیگری اندیشید و دستور داد تا ارّه ای بیاورند . در این وقت آن دو زن گفتند : « یا امیرالمومنین می خواهی با این اره چکار کنی ؟ »

فرمود : « می خواهم فرزند را دو نصف کنم ، برای هر کدامتان یک نصف !»

با شنیدن این سخن یکی از آن دو زن ساکت ماند و دیگری فریاد برآورد : « خدا را ، خدا را یا اباالحسن اگر حکم کودک این است که حتماً باید دو نیم شود من از حق خودم صرف نظر کردم و راضی نمی شوم عزیزم کشته شود . »

آنگاه امیرالمومنین علی ( ع ) فرمود : « الله اکبر ، این کودک پسر توست و اگر پسر آن دیگری بود او نیز به حالش رحم می کرد و بدین عمل راضی نمی شد . »

در این موقع آن زن هم اقرار به حق نمود و به دروغ خود اعتراف کرد و بواسطۀ قضاوت علی ( ع ) حزن و اندوه از عمر برطرف گردید و برای آن حضرت دعای خیر کرد .

جنگ خندق یا احزاب در سال پنجم هجری جنگی سرنوشت ساز بود که امید مشرکین قریش را برای شکست دادن مسلمین ناامید کرد . مهمترین واقعه ای که در این جنگ پیش آمد ، کشته شدن عمروبن عبدود به دست علی ( ع ) بود . حضرت رسول ( ص ) ضربت علی ( ع ) را در روز خندق از عبادت ثقلین والاتر شمرد . تفصیل آن را باید در کتابهای تاریخ مطالعه کرد .

عمروبن عبدود قویترین جنگجوی تاریخ عرب بود و چنان از خود راضی و مغرور بود که وقتی با علی ( ع ) روبرو شد گفت : « تو خیلی جوانی و و حریف من نیستی ، با ابوطالب هم آشنا بودم و میل ندارم تو به دست من کشته شوی . » علی ( ع ) در جواب گفت : « کار ، کارِ آشنائی و پیری و جوانی نیست ، من میل دارم اگر ایمان نیاوری تو را در راه خدا بکشم . »

در روز جمعه ، سیزدهم ماه رجب از سال سی‎ام عام‎الفیل ، عباس بن عبدالمطلب با یزید بن قعنب و با گروهی از بنی هاشم در برابر خانۀ کعبه نشسته بودند که فاطمۀ بنت اسد پیچیده در چادر عربی ، باردار و با گامهائی که به کندی و به آهستگی برداشته می شدند ، به سوی کعبه آمد و چنگ در پرده های آویختۀ کعبه زد و همان جا نشست .

فاطمه که از درد و رنج زایمان بی تابی می کرد ، رو به آسمان کرد و گفت : « خداوندا ! به تو و پیامبران و کتابهائی که از سوی تو نازل شده اند و نیز به آیین جدم ابراهیم خلیل که خانۀ کعبه را بنا کرده است ، ایمان دارم . خداوندا ! به پاس احترام کسی که این خانه را ساخت و به حق کودکی که در وجود من است ، تولد این کودک را بر من آسان فرما . »

آنگاه دیوار کعبه شکافته شد و فاطمۀ بنت اسد در برابر چشمان حیرت زدۀ عباس و یزید بن قعنب ، وارد خانه شد و شکاف دیوار به هم آمد . بنی هاشم هر قدر تلاش کردند نتوانستند وارد خانۀ کعبه شوند . حتی ابوطالب که به سراغ همسرش آمد نتوانست درِ کعبه را بگشاید . پس از سه روز فاطمه از خانۀ کعبه بیرون آمد . او کودکی را که در آغوش داشت ، به جمعیتی که در انتظار بودند ، نشان داد و رو به ابوطالب گفت : « آنگاه که خواستم از کعبه بیرون بیایم هاتفی ندا کرد : ای فاطمه ! نام این مولود را علی بگذار که خداوندِ علیِ اعلی می فرماید : من نام او را از نام خود برگرفتم . »

با تولد زینب کبری ( ع ) خانۀ علی ( ع ) دارای سه کودک شد . امام حسن ( ع ) چهار ساله ، اما حسین ( ع ) سه ساله و زینب هم که نوزاد بود . حالا دیگر وقت آن رسیده بود که یک نفر برای کمک به کارهای خانه پیش حضرت زهرا ( ع ) بماند . فضه در اصل ، کنیزی هندی بود که نجاشی فرمانروای حبشه او را به حضرت رسول ( ص ) هدیه داده بود . فضه زنی دانا ، با معرفت و خدا پرست بود . از آن روز که با خاندان پیامبر ( ص ) همنشین شده بود ، فاطمۀ زهرا ( ع ) را بیش از همه دوست می داشت . فضه خود از پیامبر ( ص ) تقاضا کرد که ایشان اجازه دهد او خدمتکار فاطمه ( ع ) باشد .با تولد زینب کبری ( ع ) خانۀ علی ( ع ) دارای سه کودک شد . امام حسن ( ع ) چهار ساله ، اما حسین ( ع ) سه ساله و زینب هم که نوزاد بود . حالا دیگر وقت آن رسیده بود که یک نفر برای کمک به کارهای خانه پیش حضرت زهرا ( ع ) بماند . فضه در اصل ، کنیزی هندی بود که نجاشی فرمانروای حبشه او را به حضرت رسول ( ص ) هدیه داده بود . فضه زنی دانا ، با معرفت و خدا پرست بود . از آن روز که با خاندان پیامبر ( ص ) همنشین شده بود ، فاطمۀ زهرا ( ع ) را بیش از همه دوست می داشت . فضه خود از پیامبر ( ص ) تقاضا کرد که ایشان اجازه دهد او خدمتکار فاطمه ( ع ) باشد . فضه تا آخرین لحظۀ حیات حضرت زهرا ( ع ) با او بود و هیچگاه از او جدا نشد . مردم او را کنیز فاطمه ( ع ) می دانستند و حضرت زهرا ( ع ) هم او را دوست خود می نامید .

بعد از تولد نخستین نوزاد خانواده ، شیر دادن و پرستاری از کودک نیز به کارهای خانه اضافه شد . در این موقع بود که حضرت علی ( ع ) به فاطمه ( ع ) پیشنهاد کرد : « فاطمه جان ! با پدرت مشورت کن تا اگر صلاح می داند برای تو خدمتکاری بیاورد . »

روزی حضرت زهرا ( ع ) برای این منظور به خانۀ پدر رفت ولی درخواست خود را به زبان نیاورد و پس از احوالپرسی به خانه برگشت . روز دیگر که پیغمبر ( ص ) به دیدار ایشان آمده بود ، موضوع درخواست خدمتکار مطرح شد . اما پیامبر ( ص ) باز هم حضرت فاطمه ( ع ) را به چیزی که بیشتر دوست می داشت یعنی به شکر و یاد خدا سفارش کرد و فرمود : « فاطمه جانم آیا می خواهی چیزی به تو یاد بدهم که از خدمتکار برای تو بهتر باشد ؟ »

فاطمه ( ع ) جواب داد : « پدر جان بفرمائید . »

زندگی روزانه در خانۀ علی ( ع ) خیلی ساده بود . دو همسر جوان در همۀ کارها رضای خدا و سول را راهنمای خود می دانستند و با رهنمود پیغمبر ( ص ) کارهای خارج از خانه را حضرت علی ( ع ) و کارهای داخل خانه را حضرت فاطمه ( ع ) بر عهده داشتند . تنها در روزهائی که حضرت علی ( ع ) در جبهه یا در سفر بود ، خود پیامبر ( ص ) یا یکی از نزدیکان به حضرت زهرا ( ع ) کمک می کردند . کارهای خانه چندان آسان نبود ، زیرا در آ« ایام حتی آرد کردن گندم و جو با آسیاب دستی در خانه صورت می گرفت . برای پیامبر ( ص ) آسان بود که از میان زنانی که در خانه ها کار می کردند ، خدمتکاری برای حضرت زهرا ( ع ) در نظر بگیرد ؛ اما به این دلیل که بیشتر مسلمانان در فقر و قناعت بسر می بردند و خاندان پیغمبر ( ص ) طوری زندگی می کردند که فقیرترین افراد با مشاهدۀ وضع زندگی ایشان آرامش داشتند لذا پیامبر ( ص ) از گرفتن خدمتکار برای فاطمه ( ع ) صرف نظر می کرد .

گرچه در کارنامه حيات اجتماعي بشر، حماسه‏هاي بسيار بزرگي در طول تاريخ به ثبت رسيده است، اما به اعتراف بسياري از صاحب‏نظران، هيچ يک از رخدادهاي تاريخي قابل مقايسه با حماسه عاشوراي امام حسين ‏عليه السلام نيست. در تمام حرکت‏هاي بزرگ اصلاح‏طلبانه و انقلاب‏هاي رهايي‏بخش حساس‏ترين مسئوليت‏ها بر عهده نيروهاي توانمند جوان قرار داده مي‏شود. در نهضت عاشورا نيز مهمترين و سرنوشت‏سازترين نقش‏ها را نيروهاي جوان عهده دار بودند که طي آن هفتاد و دو تن از بهترين مردان شهيد شدند.

امام رضا ( عليه‌السلام) به «ريان ابن شبيب‏» فرمود: «اي پسر شبيب! هجده نفر از ما بني‏هاشم در کربلا شهيد شدند که در روي زمين نظير نداشتند. اين هجده نفر به استثناي فرمانده لايق و پيشواي عالي‏قدر خود امام حسين (عليه‌السلام) که پنجاه وهفت‏ساله بود، همه جوان بودند؛ جوانان سي و پنج‏ساله و کمتر تا نوجوانان دوازده ساله و ده ساله! ساير جانبازان کربلا نيز اکثرا نسل جوان بودند. در حقيقت مي‏توان گفت اکثريت فداکاران قهرمان کربلا را جوانان تشکيل مي‏دادند».[1]

اینجا هوا بارونیه صدای رعد و برق میاد

اونجا نداره آسمون خوشابحالت باباجون

اینجا همه غمگینیمو ستاره ها خاموش شدن

اونجا نداره کهکشون خوشابحالت باباجون

اینجاصلیب پر شده و آدما آویزون میشن

اونجا نداره بمب و خون خوشابحالت باباجون

شما چطور رفتین و ما چرا باید بمونیم و

از رفتن کبوترا ترانه ها بخونیم و

شما خوشین تو آسمون خوشابحالت باباجون

اینجا دلم گریه میخواد بابا تو رو خدا بمون

خوشابحالت باباجون

اینجا دیگه نا ندارم حرفای مردم بشنوم

از قصه ی ریا واسه نونای گندم بشنوم

اونجانداره آب و نون خوشابحالت باباجون

یادم میاد بچه بودم موهامو شونه میزدی

وقتی تو بازیا بودم برام تو خونه میزدی

خونه م شده عذا و خون خوشابحالت باباجون

از عشق و عاشقا بگواز اشک مادرا بگو

از دل بگو از غم بگو قصه ی کربلا بگو

بازم برام غزل بخون خوشابحالت باباجون

من روی پاهات خوابیدم همیشه گرم همیشه نرم

میگن پاهات تو جبهه مون..د خوشابحالت باباجون

شعر تو را در زیر باران میسرایم

در بوق ماشین و خیابان میسرایم

تا لذت دنیا تو را از من نگیرد

شعر تو را با چشم گریان میسرایم

با لهجه ی مازندرانی صاف و ساده

در روستا همراه چوپان میسرایم

به اسم رب شهدا بعداز تلاوت

شعر تو را همراه قرآن میسرایم

تا کشورم در عشق پاینده بماند

شعر تو را با نام ایران میسرایم

رفتی تو تا ایران ما ایران باشد

این شعر از لطف شهیدان میسرایم

در سبزه های سبز گیلان و گلستان

شعر تو را در یزد و کرمان میسرایم

تا کشتی ما،هم دران ساحل نشیند

مانند نوح در حین طوفان میسرایم

شعر تو را شبهای قدر و بعد توبه

در روزه های ماه رمضان میسرایم

تا که ثواب عشق تو نامم نویسند

شعر تو را امشب فراوان میسرایم

آهنگران آوینی و همت کلاه دوز

این شعر را برای چمران میسرایم

شعر تورا شعر تورا شعر تورا این

شعر تو را شعر تورا آن میسرایم

این شعر های ارتجالی را برایت

تنها برایت با دل و جان میسرایم

در بین خوبی و بدی از بد جدا بودن خوش است

مانند یاران حسین در کربلا بودن خوش است

کاری نباشد خانه باشی و بگویی از جهاد

بر روی مین باشی و از دنیا رها بودن خوش است

سخت است در آخر زمان یار خدا باشی ولی

دور از ریا و فتنه و یار خدا بودن خوش است

قرآن ما ايمه اند و کاغذش ظاهر فقط

قرآن رو نیزه نکن در محتوا بودن خوش است

تو ای مدیر کار دان!!!!!!!! از مال ما مردم نخور

این پول نفت حق تو نیست فکر جزا بودن خوش است

مؤمن عدالت پیشه کن هرچیز را جای خودش

خنده بجا گریه بجا دنیا بجا بودن خوش است

فرهنگ ما ایرانیان پاینده باشد تا ابد

خوبی و پاکی و خدا....عشق و وفا بودن خوش است

تمام

تمام نسیم ها را شمردم من

سکوت تو از زیر خاک آمد

یکی برای تو یک مشک آب آورد

یکی برای تو سینه چاک آمد

تو را کنار زنده ها سرودم: صبح

تو چون طلوع کردی جهان هلاک آمد

کنارمسجد شهر فقط هیاهو بود

حسین آمد حسین آمد نیاک آمد

جوانی که قامتش قامت صنوبر بود

درأن کیسه با استوخانو پلاک آمد...

اللهم احفظ قاعدنا امام خامنه ای

ا

دلنوشته به شهدا :

یک سر مشق نیکو

من به جوان‏هاى امروز به خصوص نوجوان‏ها مؤکداً توصیه می کنم

کتاب‏هایى راکه شرح و گزارش گوشه‏ هایى از جنگ هشت ساله است

قدر بدانند و آنها را بخوانند.

مقام معظم رهبری ( مدظله العالی )

* شهادت فخر اولیا بوده است و فخر ما.

* هراس ، آن دارد که شهادت مکتب او نیست.

* شهادت رمز پیروزی است.

* ملتی که شهادت را آرزو دارد پیروز است.

* شما چه در دنیا پیروز بشوید یا به شهادت برسید ، پیروزمندید.

* شهادت در راه اسلام برای همه ما افتخار است.

* شهادت برای ما فیض عظیمی است.

جانباز چه میداند که دنیا چیست ؟

جانباز چه میداند که سلامت بودن چیست ؟

جانباز چه میداند دنبال کودک دویدن چه معنایی دارد ؟

جانباز .... تنها عشق را میداند ....

عشق به میهن و اسلام را ....

عشق به ناموس و خانواده را ...

و عشق به امام را ....

برای سلامتی همه این عزیزان صلوات ....

پل‌های آسمان به زمین، یادشان بخیر

با خون نوشته‌های «به مجنون خوش آمدید»

بعد از تقاطع دل و ایمان، یادشان بخیر

آن روزهای روشن و آیینه‌های صاف

شب‌های شور و رزم و کمین، یادشان بخیر

آن دسته دسته شاپرکانی که پر زدند

تا لمس شعله‌های یقین، یادشان بخیر

دستان رو به علقمه‌ی مانده روی خاک

پاهای بوسه داده به مین، یادشان بخیر

چندین هزار یوسف از اینجا گذشته‌اند

ما مانده‌ایم و آه و همین «یادشان بخیر»

حتی هنوز روشن و جاریست ردشان

این گوشه، پای نهر... ببین! یادشان بخیر.

دعا کنید که من ناپدید تر بشوم

که در حضورخدا رو سفید تر بشوم

بریده های من آن سوی عشق گم شده اند

خدا کند که از این هم شهید تر بشوم

که ذره های مرا باد با خودش ببرد

که بی نهایت باشم، مدید تر بشوم

به جست و جوی من و پاره های من نروید

برای گم شده تن، پی کفن نروید

به مادرم بنویسید جای من خوب است

که بی نشانه شدن در همین وطن خوب است

در این حدود، من پاره پاره خوشبختم

در آستان خدا بی کفن شدن خوب است

همیشه مهدی موعود در کنار من است

و دست های ابالفضل سایه سار من است

خدا قبول کند این که تشنه جان دادم

و کربلای جدیدی نشان تان دادم

به جست و جوی من و پاره های من نروید

برای گم شده تن، پی کفن نروید

میان غربت تابوت ها نخواهیدم

به زیر سنگ مزار- ای خدا!- نخواهیدم

منم و خار بیابان که سنگ قبر من است

دعای حضرت زهرا^)س(مزید صبر من است.

خدا که خواست ز دنیا بعید تر بشوم

که زیر بارش سرب و اسید، تر بشوم

خودش به فکر من و تکه های من است

دعا کنید از این هم شهید تر بشوم

چفیه‌ی من بوی شبنم می‌دهد

عطر شب‌های محرم می‌دهد

چفیه‌ی من، سفره‌ی دل می‌شود

جمعه، با مهدی، مقابل می‌شود

خون پاک شهدا منتظر توست بیا
سرِ مصباحِ هدا منتظر توست بیا
وارث خون خدا و پسر خون خدا
به خدا خون خدا منتظر توست بیاصبح هم منتظر صبح ظهور تو بوَد
روز ما و شب ما منتظر توست بیا
بر سر گنبد زرین «حسین بن علی
پرچم کرب و بلا منتظر تو است بیا
علم و مشک و لب خشک جگرسوختگان
دستِ افتاده جدا منتظر توست بیا
فرق بشکستۀ زینب، سر خونین حسین
که جدا شد ز قفا منتظر توست بیابر سر نی سر جدّت به عقب برگشته
طفل افتاده ز پا منتظر توست بیا
آفتابی که چهل جا به سر نی تابید
در دل طشت طلا منتظر توست بیا
آن یتیمی که سر پاک پدر را بوسید
ناله زد «یا ابتا» منتظر توست بیا
بر ظهور تو دعا بر لب «میثم» تا کی؟
تو دعا کن که دعا منتظر توست بیا

دلم به یاد مدینه بهانه می گیرد

سراغ باغ گلی را شبانه می گیرد

چه حکمت است که چون نام فاطمه آید

برای گریه دل من بهانه می گیرد؟

گرچه با كپسول اكسيژن مجابت كرده اند

مادرت ميگفت دكترها جوابت كرده اند